De dovenwereld bestaat meest uit prelinguale doven. Niet in staat zijn om te horen is echter geen vereiste om je Doof te voelen. Ook horenden en slechthorenden kunnen Doof zijn als ze zich thuis voelen in de Dovenwereld. Het kan dus zijn dat een persoon die zichzelf Doof noemt in feite meer hoort dan een ander persoon die zichzelf (slecht)horend noemt. In dit opzicht is het gebruik van het woord Doof meer een uiting van je persoonlijke identiteit dan dat je er je (on)vermogen om te horen mee aangeeft. Cultureel dove mensen beschouwen doofheid niet als een handicap. Binnen de dovenwereld is het Doof zijn juist een pluspunt, net zoals het fijn is om Marokkaan te zijn binnen de Marokkaanse gemeenschap. Het Doof zijn en de gebarentaal als gemeenschappelijke minderheidstaal zorgt voor een sterk eenheidsgevoel binnen de dovenwereld. Dat wordt nog verder versterkt doordat doven zich vaak buitengesloten voelen bij bepaalde aspecten van de horende samenleving.

Een voorbeeld in hoeverre doofheid als positief wordt ervaren is dat veel Doven graag dove kinderen willen. Dat is vaak moeilijk te begrijpen voor horenden, zeker als je in aanmerking neemt dat het voor horende ouders erg moeilijk is om dove kinderen op te voeden. Omgekeerd vinden dove ouders het moeilijk om horende kinderen te hebben. Voor ouders is het altijd makkelijk als ze in staat zijn om te communiceren met hun kinderen en ook een idee hebben van de belevingswereld van hun kinderen. Zo weten dove ouders uit eigen ervaring maar al te goed hoe dove kinderen iets beleven, bij horende kinderen hebben ze dat niet. Horenden die doofheid als een handicap behandelen of het bestaan van een dovencultuur in twijfel trekken kunnen soms boze reacties krijgen vanuit de dovenwereld. Die reacties zijn vaak een gevolg van persoonlijke ervaringen uit het verleden, toen het doven jarenlang niet was toegestaan om gebarentaal te gebruiken en ze niet zelf konden bepalen welke opleiding ze wilden volgen.